Przemysław Kaperzyński – “Pewien list-poemat na bardzo ważny temat”

Przestawiamy Państwu kolejny bardzo ciekawy utwór Przemysława Kaperzyńskiego pt. “Pewien list-poemat na bardzo ważny temat” , satyryka z Olsztyna, który coraz śmielej poczyna sobie na satyrycznej niwie.

Zobaczmy jak szybko rozszerzają się nam różne gatunki literackie prezentowane na Naszym Portalu Satyrycznym. Aktualnie, to już nie tylko fraszki, limeryki, wiersze satyryczne , ale pamflety, skecze, pastisze, aforyzmy, humoreski i inne.

Oddajmy głos autorowi “poematu”, który pisze : “Często w swoich lekturach powracam do cudownej poezji naszych wieszczów romantycznych. Zainspirowało mnie to do napisania utworu, który przesyłam . Stworzyłem go jako przesłanie dla młodzieży na rozpoczynające się właśnie wakacje, ale w zasadzie w ostatnich czasach – kiedy różne obce wzorce ekspansywnie wdzierają się do naszego języka i do naszej obyczajowości – owo przesłanie jest aktualne przez cały rok.”

Pozdrawiam serdecznie.

 

PRZEMYSŁAW KAPERZYŃSKI

PEWIEN LIST-POEMAT NA BARDZO WAŻNY TEMAT

 

Przeczcigodna Minister cnej Edukacyi!

Pismo ślę do Jejmości w formie poezyi,

Onegdaj były słynne moje poemata,

Takoż dalej je składam, ale już w zaświatach.

Znali je pradziadowie, synowie i córy,

Dzisiaj w niebie czytają archanielskie chóry.

Gorącom kiedyś pragnął, aby się ziściły

Sny o tem, że me księgi pod strzechy zbłądziły

I nigdym ani myślił, że młódź nasza miła

Jako do jeża będzie do nich podchodziła.

Leję przeto łzy czyste i wielce się wzruszam,

Gdy dziatwa nie chce czytać „Pana Tadeusza”

Bądź czyta niedokładnie – ileż bowiem razy

Mylił gamoń Soplicę z klucznikiem Gerwazym,

Ileż razy w opinii szkolnego matoła,

Dzięcielina to żeńska forma od dzięcioła?!

Czym po to epopeję przed laty układał,

Aby jeno kurz na niej już tylko osiadał ?!

Dumałem niegdyś o tem na paryskim bruku,

By me wiersze poznały pokolenia wnuków,

By poruszyć sumnienia polskich synów, córek,

By w sercach Dąbrowskiego słyszeli Mazurek.

A dzisiaj z bolem stwierdzam, polskie córy, syny,

Że milsze wam melodie grane przez Murzyny!

Że ów się w naszym kraju staje bohaterem,

Kto pomiędzy yankesy wiedzie swą karierę!

Obcy Brad Pitt lub inny Antonio Banderas

Największy pośród młodych „szacun” budzą teraz!

Wszakże inne na myśli miałem bohatery,

Gdym w „Dziadach” wspomniał słynne „czterdzieści i cztery” …..

Niegdyś Emilia Plater – szlachetna dziewica –  

Śliczne wiersze składała z natchnieniem na licach,

Lecz w potrzebie, jak heros, piersiami własnemi

Od zaborcy broniła świętej polskiej ziemi.

Dzisiaj mają w zwyczaju przeróżne artystki

Piersi jeno obnażać wszędzie i przy wszystkich,

Niektóre zaś wśród ludu budzą uwielbienie,

Gdy hasają, o zgrozo, z … gołym przyrodzeniem!

Takoż i u mężczyzn bywają artyści,

Z pięściami jako cepy, w barach rozłożyści,

Strzelający do tego, co wciąż jeszcze żyje,

Za co brawo im naród przed ekranem bije,

Z kin zaś dochodzą głośne westchnienia i jęki,

Gdy mdleją oszalałe z miłości panienki …..

Tak to do nas w zwyczajach, wzorcach i nawykach

Przychodzi Europa tudzież Ameryka.

Lecz w onych zachwytach, w powszechnej euforii

Nie zapomnij Polaku, że i w swej historii

Napotkasz bohaterów wielkich i walecznych,

Którzy tu – na tej ziemi – odpoczynek wieczny

Znaleźli, mężnie broniąc narodowych szańców,

Więc stąpawszy wśród grobów żołnierzy, powstańców,

Zapamiętaj, że po nich została spuścizna –

Myśl, za którą ginęli: Bóg, Honor, Ojczyzna!

W czasach, kiedy niełatwo wzlatać nad poziomy,

By jak orzeł szybować wprost ku szczytom stromym,

Gdy niełatwo żyć starym, trudno żyć i młodym,

Kiedy nęcą i mamią obce wzory, mody,

Dawne dzieje, pieśń gminną spomnij, bracie, czasem,

By znać było, żeś Lachem a nie Anglosasem.

Uważnie spójrz wokoło – w przód i w bok, za siebie,

Twa Ojczyzna-Polszczyzna tuli się do ciebie,

Łykając łzy w milczeniu, tłumiąc skargi słowa,

Że tak rzadko dziś młodzi chcą ją pielęgnować.

Więc zanim kanikuły przyjdzie znowu pora,

Zanim hasać poczniecie po łąkach i borach,

Nim ognisko rozbłyśnie na leśnej polanie,

Mam dla was takie oto, najmilsi, zadanie:

Polskiego słowa brońcie i strzeżcie z miłością,

Iżbym kiedyś mógł wreszcie posłyszeć z radością,

Jak chłopiec szepcze lubej przy księżyca nowiu:

„Kocham cię, o najmilsza!” miast: „Bejbi, ajlowiu!”

Chcij więc, zacna Minister, przekazać młodzieży,

Że w niebie jest poeta, który mocno wierzy

W potęgę swoich książek, gdzie ojczysta mowa

Tradycję i historię pośród wierszy chowa.

Niech młodzi nie żałują czasu ni mitręgi,

Ażeby jak najczęściej sięgać po me księgi.

I właśnie to zadanie na nich dzisiaj składam.

Załączam pozdrowienia – wieszcz Mickiewicz Adam.