NAGROBKI , EPITAFIA WACŁAWA PŁONKI

Mam przyjemność zaprezentować dziś Państwu  epitafia jednego z “gigantów” polskiej fraszki Pana Wacława Płonki.

Z cyklu: NAGROBKI, EPITAFIA  CZ. I 

KŁÓTNIKA

– Ależ, ależ?!
– A leż!

MENDY

Trza napisać mendzie,
że w raju nie będzie. 

BIGAMISTY

Czeka w grobie
na obie. 

GROŹNEJ ŻONY

Tu na wieki lula
moja tarantula.

 MUZYKA

Oto skutek
życia z nutek. 

BRUDASKA

Diabli go wzięli
podczas kąpieli. 

PRACOWNIKA CHŁODNI

Nie ubierał ciepłych gaci
i w ten sposób życie stracił. 

SPOŁECZNIKA

Jak widzicie – niebezpiecznie
przepracować się społecznie.

 LONDYŃCZYKA

Śmierć go dopadła,
gdy mgła opadła. 

BAZYLISZKA

Życie skradło
mu zwierciadło. 

KONIA

Jakby się kto pytał –
wyciągnął kopyta. 

BAKTERII

Wlazła na minę –
penicylinę.

                             Autor: Wacław Płonka,   Alwernia