Najpiękniejsze wiersze to te o miłości?
Niekoniecznie. O tym, co jest najpiękniejsze decyduje subiektywne widzenie autora i odbiór czytelnika. Niekoniecznie wiersze o miłości muszą być najpiękniejsze. Powiedziałbym nawet, że wręcz przeciwnie, w tym zalewie bylejakości o miłości piszą wszyscy, bo to jest taki temat, który każdego tyka (jak zegar) mniej lub bardziej. Genialny poeta napisze genialny wiersz, grafoman napisze grafomański, choć uczucie może być tak samo piękne w jednym i drugim przypadku.

W tak bardzo przegadanym i przepisanym świecie, warto pisać wiersze i zajmować się poezją?
Oczywiście, że nie warto. Zwłaszcza jeśli przeliczyć to na pieniądze (śmiech). Czy warto to kwestia predyspozycji i potrzeby pisania. Nie człowiek wybiera pisanie, ale pisanie wybiera człowieka. I właściwie nie ma odwrotu. Każdy powinien robić to, co umie robić dobrze.

Potrzeba pisania to jedno, ale czy zauważa pan, że ludzie chcą sięgać po poezję i jej potrzebują?
Wiem, że są ludzie, którzy mają potrzebę pisania i czytania. Może nie jest to dla milionowej widowni, bo to, co jest na pewnym poziomie, trafia do określonej grupy ludzi o konkretnej wrażliwości. Nie dociera to do wszystkich, ale chodzi o to, żeby ta grupa się poszerzała, a nie zawężała.

Jak określić to, co dobre i czym jest dobra twórczość?
Twórczość to szukanie w rzeczach oczywistych nieoczywistości. To, co każdy z nas widzi, żeby przedstawić po swojemu. Żeby było to moje widzenie świata, które w pewnym momencie może się spotkać z widzeniem ewentualnego czytelnika. To jakby oglądanie świata z wielu stron. Najważniejsza w twórczości jest oryginalność. Nie chodzi o to, żeby powielać Mickiewicza lub Konopnicką, ale żeby napisać coś swojego. Jest to kwestia wrażliwości i wyobraźni. To te dwie rzeczy decydują o tym, czy ktoś jest twórcą czy nie.

Właśnie o to chodzi, że nie. Nie ma szkół poetów i literatów. Gdyby były, to pewnie całe rzesze, żądne urojonej sławy, by tam uczęszczały. Wydaje się, że to łatwe, przyjemne i lekkie, ale w istocie tak nie jest – tego nie da się nauczyć, załatwić czy kupić. Z wyobraźnią i wrażliwością trzeba przyjść na świat.

Dobrą inspiracją do tworzenia są kobiety?
Najlepszą! (śmiech). Właśnie wszystko się od tego zaczęło. I w tym, co dobre i w tym, co złe. Kobieta to wdzięczny, piękny, a czasem okrutny temat. Tak został ten świat stworzony, że składa się z dwóch składników. A te są siłą napędową wszystkiego. Czasem wprost, a innym razem w podtekstach.

Melodia to ważny element pana twórczości, dlaczego?
Tak, melodia, a nawet muzyka. Najpierw słyszę muzykę, a potem powstaje wiersz. Choć nie zawsze i nie wszędzie. Piszę też wiersze bez rymu i bez rytmu, natomiast człowiek jest tak skonstruowany, że ten rym i rytm w nim jest. Tak jak bicie serca czy oddechy. Dlatego naturalnie się to przekłada na moje pisanie.

Minęło między wierszami 50 lat pana twórczości, ma pan apetyt na więcej?
To najgorsze i najlepsze, że mam. Napisałem 54 książki, ale dalej mam taką potrzebę, żeby pisać i to robię. Wiem, że mam do tego wrodzone predyspozycje i nie jest to najgorsze, bo sprawdziłem to w 100 konkursach, gdzie byłem laureatem, potem nie wysyłałem, żeby nie blokować miejsca młodym.

Co w takim razie sprawia panu radość w tworzeniu i daje panu poczucie satysfakcji?
Po latach mogę stwierdzić, że samo pisanie. Radość mi sprawia to, że siadam nad kartką, że wybrane słowa proszą, by je zapisać. Teraz już wiem, że jak piszę bez skreśleń, to rodzi się dobry wiersz. Jak zaczynam skreślać, to po prostu przestaję pisać. Ten jednorazowy akt sprawia mi radość, kiedy napiszę wiersz od początku do końca. Satysfakcją jest dla mnie wolność wynikająca z twórczości. Z możliwości mówienia prawdy o sobie. Nie podszytą lękiem o stratę stanowiska, złe spojrzenie kogoś, kto ma inne poglądy i nie potrafi zrozumieć drugiego.

Jak więc określić dobrego twórcę, pisarza czy poetę?
Dobry twórca to ten, który ma swój świat i widzi go w sposób oryginalny. Ma łatwość poruszania się w słowie, talent i warsztat. Zawsze będę powtarzał, że nieważna jest forma, tylko talent autora. Przykładem może być Tadeusz Nowak, który tworzył z najprostszych słów barwne opowieści. Z kolei Wisława Szymborska pisała wiersze bardzo intelektualne. One są tak dopracowane w każdym szczególe, że aż czasem dla mnie zimne. Nie mówię tego jako zarzut, ale aby podkreślić jej genialną indywidualność.

Brakuje autorytetów współcześnie?
Zgadza się. I to jest klęska naszych czasów. Ten świat jest tak zafałszowany, że autorytetów po prostu nie ma. A autorytet to ktoś, do kogo ma się zaufanie – do jego prawdy, szczerości, wiedzy. Jest kimś, komu można zawierzyć. Na pewno dla młodych, na pewnym etapie, jest wzorem. Każdy potrzebuje kogoś takiego, dopóki siebie nie odnajdzie w sobie. Właściwie to wszystko powinno polegać na porządkowaniu świata, czyli dążeniu do harmonii, a autorytety w tym pomagały. Może dlatego brniemy w chaos?