Zmarł Jan Gross jeden z największych polskich fraszkopisarzy

W dniu 10 listopada 2010 r. ,w przededniu Święta Niepodległości w Gorzowie Wielkopolskim w wieku 76 lat zmarł Jan Gross - jeden z największych polskich fraszkopisarzy przełomu II i III tysiąclecia.Świat polskiej fraszki poniósł niepowetowaną stratę.
Jan Gross urodził się w Opatówku koło Kalisza 21 stycznia 1934 roku. Ukończył technikum budowlane w Łodzi (specjalność wodociągi i instalacje) i w Warszawie (specjalność instalacje i urządzenia sanitarne). Pracował w przedsiębiorstwach budowlanych. Pierwsze teksty zaczął pisać w latach 1956-57 na wieży lotniska wojskowego w Sochaczewie podczas służby wojskowej. Fraszkami debiutował w tygodniku „Kaktus” w 1958 roku. W Gorzowie mieszkał od 1970 roku.

Był laureatem wielu ogólnopolskich konkursów na małe formy literackie. Należał m.in. do Związku Literatów Polskich i Stowarzyszenia Autorów ZAiKS. Wydał kilkanaście tomików z fraszkami i aforyzmami dla dzieci i dorosłych. Ostatnią książką w jego dorobku jest antologia twórczości pt. „Od przedszkola do ramola”, wydana we wrześniu bieżącego roku,której wydawcą jest wojewódzka i miejska biblioteka publiczna w Gorzowie. Książka z fraszkami, bajkami, limerykami, wierszami, aforyzmami liczy ok. 400 stron.

Jan Gross był fraszkopisarzem, satyrykiem, zasłużonym działaczem kultury, członkiem ZAiKS-u i wielu innych stowarzyszeń. Literacko wypowiadał się jako satyryk, fraszkopisarz i aforysta. Wydał książki: „Z przymrużeniem oka” (fraszki, Gorzów 1979), „Szczypta swawoli” (fraszki, Warszawa 1979), „Małe zoo na wesoło” (wiersze dla dzieci, Szczecin 1982), „Od biedronki do żyrafy” (fraszki, Bydgoszcz 1987, 1989), „Rodacy przy pracy” (fraszki, Warszawa 1987), („Sprytny szarak” (fraszki, Szczecin 1990), „Z fraszką przez życie” (Łódź 1992), „Ero-tyki” (fraszki i utwory satyryczne, Gorzów 1994), „Szkolna fraszko-teka” (Szczecin 1996), „Uwypuklenia” (aforyzmy, Gorzów 1997), „Figle Amora” (fraszki, Szczecin 1997), „Uczniowskie zbytki” (fraszki, Szczecin 1998), „Zwierzątkowo na rymowo” (Gorzów 1999), „Z fraszką na ryby” (Szczecin 1999), „Bez pardonu i bez tonu” (fraszki i aforyzmy, Zielona Góra 2000), „Sportowe szusy” (Szczecin 2001), „W kilku wersach o nonsensach” (limeryki, Kraków 2005), „Łeb w łeb – turniej satyryków” (fraszki i aforyzmy, wspólnie z Tadeuszem Szyferem, Gorzów 2006). Był członkiem Stowarzyszenia Autorów ZAIKS, Związku Autorów i Kompozytorów ZAKR oraz Związku Literatów Polskich. Posiadał odznakę „Zasłużony Działacz Kultury”.

O sobie pisał tak: Piszę wszędzie, nawet w tramwaju. Najczęściej na ulicy i w nocy. Na serwetce, na skrawku papieru, w notesie, na bilecie. Skąd mi się to bierze? Bywa, że zatrzymują się przy Empiku, z kieszeni wyciągam długopis i kartkę i za chwile mam gotowa fraszkę. Albo wchodzę od sklepu i, mój Boże, na półce z nabiałem leżą fraszki. To je biorę jak inni margarynę”.

Miałem to wielkie szczęście, najpierw pod koniec lat 80-tych ubiegłego wieku czerpać przyjemność z lektury Jego fraszek („Rodacy przy pracy”- pierwsza lektura), a następnie już w tym stuleciu i tysiącleciu wielokrotnie uczestniczyć wspólnie z nim w różnych konkursach satyrycznych.
Jeszcze w ubiegłym roku Jan Gross był kilkukrotnym laureatem ogólnopolskich konkursów satyrycznych, w tym m.in. zwycięzcą Konkursu „Śrem się śmieje”, a w tym roku w rozstrzygniętym w październiku  XII Ogólnopolskim Konkursie Literackim im. Jerzego Leca w Nowym Targu jego aforyzmy były wyróżnione drukiem w tomiku pokonkursowym.

Fot. pl.wikipedia.org